De Turkse Meryem Kanmaz is doctor in de politieke en sociale wetenschappen. In de Cirio in Brussel heeft ze zes maanden lang gewerkt aan haar boek ‘Islamitische ruimtes in de stad’, gebaseerd op haar doctoraatsthesis.
“Een beweging impliceert een collectieve identiteit, een wij. Wij Turken, wij Brusselaars. Van ‘wij moslims’ is echter geen sprake in België. Wel zegt een minderheid, uit verdediging na 9/11: ‘Laten we onze etnische identiteit overboord gooien, naar buiten komen als Belgische moslims.’ Voorlopig is het nog een kleine groep, maar als de polarisering groot blijft, gaat ze er wel in slagen haar discours te doen aanslaan bij een groot deel Marokkanen en Turken. Alweer de verdedigingsreflex.”
“In mijn thesis heb ik de vraag heb gesteld: kan er sprake zijn van het ontstaan van een islamitische sociale beweging, zoals er een vrouwenbeweging, een Vlaamse, een arbeidersbeweging is geweest? Kunnen moslims de etnische grenzen overschrijden, samenkomen op basis van hun islamitische identiteit en daarmee in de politieke en publieke ruimte stappen? Nee dus. Alleszins niet op grote schaal.”
“Opvallend is dat de reflex om dat wel te doen minder bij Turken voorkomt dan bij Marokkanen. Omdat zij een heel sterke nationale identiteit hebben: de Turkse republiek is jong, je hebt het imperiale verleden van het Ottomaanse rijk. Zoiets schudt een volk niet van de ene dag op de andere van zich af. Kijk maar naar de Engelsen en de Fransen. Bij Marokkanen ligt het anders. Zij komen uit een koloniaal verleden, hebben altijd al in contact gestaan met een andere cultuur. Ook hebben Marokkaanse jongeren taal niet meer als basis van hun identiteit, waardoor ze vlugger op zoek gaan naar een alternatief. Maar niet alleen daarom: de aanval op Marokkaanse jongeren is groter dan op Turkse, waardoor ze zich sterker afzetten tegen de Belgische samenleving.”
“Dat je Marokkanen meer hoort, op straat, in de politieke en de sociale arena, is eveneens terug te brengen op het feit dat hun migratiegeschiedenis en manier van organiseren anders is dan die van de Turken. Turken hebben een hecht netwerk van verenigingen waarmee ze in hun behoeften voorzien. Dat in combinatie met lobbyacties. Marokkanen kunnen niet terugvallen op zo’n netwerk omdat de hunne geen kettingmigratie is. Kijk maar naar Schaarbeek of Gent, dat zijn bijna hele Turkse dorpen die geëmigreerd zijn. Vooral uit de streek van Emirdag, dicht bij de Zwarte Zee. De Marokkanen komen van zowat overal uit hun land, waar ook nog eens drie verschillende Berbertalen worden gesproken. Dus is er geen solidariteit in België.”
Zelf is Meryem Kanmaz een atypische Turkse migrante. Haar ouders zijn afkomstig van Antakya, aan de grens met Syrië: het oude Antiochië, in de 12de eeuw een kruisvaardersstad. Ook omdat ze, in tegenstelling tot het gros van de Turkse meisjes van haar generatie, heeft gekozen voor een hogere studie. “Ook belangrijk: Antakya is de laatst toegevoegde provincie bij Turkije, en de helft van de bevolking spreekt nog steeds Arabisch. Dat geeft een zekere gevoeligheid naar diversiteit toe. Het leven dat ik nu leid en de gevoeligheden die ik nu heb, voor een stuk herken ik die in mijn roots.”
“Mijn vader is in 1964 naar België gekomen om in de mijnen te werken. Mijn moeder was twee maanden zwanger van mij toen ze hem in 1971 is gevolgd. Ik ben opgegroeid in Beringen-Mijn, toen een heel ‘toffe cité’. Multicultureel avant la lettre: Algerijnen, Grieken, Spanjaarden, Turken, Marokkanen, Italianen, Belgen… Met kinderen die op straat speelden, mama’s die aan de haard bleven en vaders die in de mijnen werkten. Een leuke tijd.”
“Ik was de tweede van zes: vier meisjes, twee jongens. Alle jongens van de cité gingen naar de mijnschool, zowat alle meisjes volgden beroepsonderwijs. Ik niet: ik volgde ASO, daarna TSO. Hoe dat komt, weet ik niet goed. Mijn moeder is een ongeschoolde huisvrouw, mijn vader was arbeider. Toen in Beringen de mijnen sloten zijn we verhuisd naar Noord-Limburg, Neerpelt. Een enorme schok voor mij: we waren de enige migranten in de buurt. Ik was vijftien, miste mijn oude wijk en mijn vrienden.”
“Op mijn achttiende heb ik voor Brussel gekozen. Verder weg van huis kon ik niet verzinnen. Weg ook van een toekomst bij de haard. Maar in tegenstelling tot wat je zou denken was de kennismaking met Brussel niet een beetje thuiskomen. Neen, ik was een Vlaams meisje in een vreemde stad, en ik kwam op voor mijn Nederlandstaligheid. Maar ik stond wel open voor de stad, al werd het pas thuiskomen toen ik vijf jaar geleden een huis kocht in de Anneessenswijk, samen met mijn toenmalige vriend, een doctor in de scheikunde, met wie ik veertien jaar samen ben geweest. Een woonwijk met gezinnetjes van verschillende origines, kinderen die buiten speelden. Ook in mijn hart ben ik Brusselaar geworden. Ik ben iemand die zich niet kan opsluiten. Zet mij in de stad en ik word de stad.”
Brussel betekende ook: studeren. Eerst drie jaar voor sociaal assistent in Anderlecht. Dan, na anderhalf jaar werk bij een migrantenvrouwencentrum in Vilvoorde, politieke en sociale wetenschappen aan de VUB. Om uiteindelijk te doctoreren in Gent. “Ik besefte eerst niet zo goed wat het was. Voor mij was het gewoon de kans om betaald te lezen binnen een heel nieuw onderzoeksdomein.”
Met haar doctorstitel op zak werkte Kanmaz eerst een jaar op de binnenlandredactie van De Standaard. Nu is ze verantwoordelijk voor het uitbouwen van de inhoudelijke lijn van het Expertisecentrum voor Islamitische Culturen in Vlaanderen (ECICV), in december 2008 opgericht door Bert Anciaux.
“Al toen ik in Gent aan het doctoreren was, gaf ik signalen aan beleidsmakers: er moet een kennis- en contactpunt komen voor basisinformatie over de islam. Verder willen we een contextuele bijdrage leveren aan de hete hangijzers in het islamdebat. Nu worden er allerlei posities ingenomen, en het is hoognodig die in een juiste context te plaatsen om een realistisch beeld te geven van moslims in België. Met als doel: een normalisering van moslims en de islam in België. Dat je erover kunt praten als over een andere godsdienst; dat we het hebben over stadsproblematiek, jongerenproblematiek, onderwijsproblematiek, tewerkstellingsproblematiek. Maar niet over Marokkanen of moslims. Zonder naar assimilatie te gaan en te doen alsof we allemaal dezelfde Belgen zijn. We hebben nu eenmaal allen onze achtergrond en ons parcours.”
“Als je vroeger van Ierland naar de VS emigreerde, was er geen weg meer terug. Nu zijn er de gsm, het internet, schotelantennes en goedkope vluchten. Daardoor gaat de integratie trager, en we weten nog niet goed hoe daarmee om te gaan. In de vakliteratuur noemt men dat ‘multiple identities’. En waar wij, hier in Europa, van overtuigd moeten raken, is dat multiple identities niet noodzakelijk een loyaliteitscrisis met zich mee brengen. Men kan zich perfect Turk of moslim voelen én een goede Belg zijn. Maar dat besef is nog niet doorgedrongen. Noch bij de beleidsmakers, noch bij de man in de straat. Schuif iets te veel een bepaald aspect van die identiteiten naar voren en men denkt dat je niet loyaal bent aan een andere.”
“Men mag ook niet de fout maken de katholieke kerk van vroeger in België politiek te vergelijken met de islam van nu. Maar 5 procent van de bevolking in dit land is moslim, dus de islam stelt qua machtsfactor niets voor. Een Westerse rechtsstaat die na eeuwen strijd verworven is vergelijken met een godsdienst van de zesde eeuw, dat is intellectueel oneerlijk. Dat de man in de straat dat doet, tot daaraan toe, maar dat intellectuelen en schrijvers als Geert Van Istendael of Benno Barnard dat insinueren is jammer. Jammer, want hun stem heeft impact.”
Bron: Brussel Nieuws
Lees ook:Erdogan krijgt warm onthaal in Brussel
Lees ook:Acht aanhoudingen in onderzoek naar PKK België
Lees ook:Meer AOW’ers naar Turkije
Lees ook:Nieuw DocBlog: ‘Niet alleen Allah’
Lees ook:Ayaan Hirsi Ali: PVV zal verkiezingen winnen
Kanmaz is goed in Takiya: liegen en bedriegen als het erop aankomt om aan moslimproselitisme te doen. Zo stelt ze in een artikel in de standaard dat in Sarajevo een moskee en kerk gewoon naast elkaar staan. Wat de hypocriete Mereym Kanmaz er niet aan toevoegt is dat christenen er nu worden gediscrimineerd. Voor de oorlog was Sarajevo een multiculturele stad, nu wordt het meer en meer een monoculturele islamitische stad. Vele christenen werden tijdens en na de oorlog verdreven en zijn nu nog slechts een gediscrimineerde minderheid met minder rechten. Waar je voorheeen in Sarajevo nauwelijks hoofddoekjes kon zien, worden nu volop moskeeën gebouwd en lopen er vele zwarte abaya’s en andere totaal gesluierde ‘vrouwen’ rond. De multiculturele stad is een extreemrechts islamitisch bastion geworden. Kanmaz liegt bewust, islamisering en het opheffen van alle obstakels daartoe is immers haar doel. Alle middelen daartoe zijn goed, ook leugen en laster.
Alsof de Moskee’s hier zo veilig staan in Nederland? Dat Islamisering gebeuren zijn enkele Nederlanders beetje hier naar het kop gestegen. Zelfs de mensen met een Moslim geloof die goede daden verrichten zijn sluw en achterhaald, toch? En de ene Moslim leeft geheel anders dan de andere. Net als dat de ene Christenen alleen met kerst naar de kerk gaat en de andere elke zondag. En wat er in Sarajevo zich afspeelt daar weet ik het fijne niet van en kan er niet over mee praten. Maar dat heeft niks te maken met de moslims hier.
Vanuit mijn werk zit ik midden in deze problematiek en voel mij daarom genoodzaak te reageren.Geef geen mening ergens over wat je alleen maar vanuit de media hoort.Deze geven een vertekent beeld van wat er nu eigenlijk aan de hand is.Je wordt veroordeeld op je moslim zijn en niet op je intelligentie.
Turken zijn een hechte/gesloten gemeenschap en lossen binnen hun gemeenschap hun problemen op. Marokkanen zijn verdeeld waardoor hun problemen groot wordt uitgemeten in de media.Je wordt niet meer veroordeeld op je daden, maar op je marokkaans zijn/je moslim zijn.Laat de moskee hier buiten, want deze moeten maar steeds in de verdediging.Ik ken deze mevrouw uit Belgie niet, maar ik weet dat wij hier in Nederland al veel verder zijn om polarisatie tegen te gaan, al lijkt het beeld dat geschets wordt veel erger te zijn.
Wat een zeer kleine groep veroorzaakt, wordt zeer groot in beeld gebracht en de Islam wordt daar nogs eens voor verantwoordelijk gehouden. Cultuur heeft niets met religie te maken. Voordat ik allemaal verwijtende reacties krijg. ik weet waar ik over praat, want ik verneem mijn nieuws niet uit kranteberichten/tv.programma,s, maar vanuit er midden in werkzaam te zijn.De Turken hebben het voordeel dat zij zich eerst Turks voelen(seculier)en de Marokkanen zich eerst Moslim en dan Marokkaan(en ja dat heeft ook met hun koloniale verleden te maken)
Volgens mij heb je mijn berichtje niet helemaal begrepen, lijkt mij zo! Aangezien ik zelf Turk ben weet ik wel degelijk dat de media een groot rol speelt als o.a de telegraaf waar elke dag wel weer een negatief artikel moet staan over een Moslim. Dat heel breed uitgemeten word terwijl hierachter een Nederlander een Buitenlands gezin loopt te terroriseren en daar hoor je geen kip over. Ik ben het helemaal eens met je reactie op dat je me zogezegd tegenspreekt na want ik denk er in principe hetzelfde over. En ik haal wel degelijk de moskee’s er wel bij aangezien Martin hier in een reactie geeft dat de kerken niet veilig staan in moslim gebied. En daar wou ik bij zeggen dat de moskee’s ook lang niet meer zo veilig in nederland staan.
Je vergeet ook nog een volksvertegenwoordiger(Lucassen PVV) die zijn woonbuurt geterroriseerd heeft. Waar halen ze het lef vandaan om moslims en marrokanen te bekritiseren. of al die hypocriete hollanders die zich schuldig maken aan fraude en belasting ontduiking.
De pot verwijt de ketel dat ie zwart ziet.
Martin, wanneer ga ervoor zorgen dat er in athene weer moskee’s gebouwd mogen worden?
Het valt mij wel op dat het vaak Turkse heren zijn die een ongezond nationalisme uitstralen. Is dat turks Je zo hanerig opstellen tov je eigen land.
De PVV dat is ongezond nationalisme. Je mag best trots op je land zijn, zolang je maar niemand anders ermee benadeeld. En je mening over de Turkse heren is wel erg breed, ze zijn namelijk allemaal individueel. Vele zijn idd trots op Turkije (mag toch?) maar lang niet allemaal zo ‘hanerig’ en ‘ongezond’ als jij aangeeft.
Je hebt gelijk. Ik had beter kunnen zeggen de turkse heren die hier reageren. (Op turkije blog)Ik weet ook wel dat er genoeg andere bestaan.
Bij Turken hier gaat het niet om een gezond nationalisme, maar om een extreemrechts nationalisme. IN TURKIJE ZELF ZIT MEN NU MET EEN EXTREEMRECHTSE REGERING/ men is er pas volwaardig staatsburger als men Turk is en soennitisch moslim: alle anderen (Assyrische autochtone christenen, Koerden, alevieten, Armeense christenen) leven er in een tweederangsstatuut en worden gediscrimineerd. Er was de genocide op 150 0000 Armeense christenen en 500 000 Assyrische christenen tussen 1915 en 1918. Nog steeds worden christenen er vrijwel weggepest, de laatste autochtone christenen verlaten het land onder druk van de discriminaties (in Turkije waren de eerste christen gemeenten). Kanmaz hoeft ons geen voorbeeld te stellen: ze is zelf extreemrechts (alles wat niet strookt met haar richtlijnen, wordt niet geduld) en ze dringt haar visie ongevraagd op. Islam kent geen enkele wederkeringheid. Misschien kunnen we eens een expertisecentrum voor het christendom laten oprichten in Turkije, betaald door de Turkse overheid….
Ik weet niet hoor maar Amine, tijdens het ottomaanse rijk werden de joden weggejaagd uit Spanje. Die joden werden beschermd door het Ottomaanse rijk en werden naar Turkije gehaald. Jaren lang mochten de christenen en joden hun eigen geloof uitoefenen in Turkije. Zij waren vrij in hun keuzen.. Je kan niet zomaar zeggen dat de andere gelovigen als tweederangsstatus hebben en worden gediscrimineerd.
Het ottomaanse rijk bestaat al een kleine eeuw niet meer. Zullen we het op 2010 houden en niet op de jaren van de reconquista?
Dat vind ik ook maar dan gaat dat ook op voor de reactie van Amine.
geachte mensen ik ben zelf turks,als mensen iets willen weten over turkije dan moeten ze erover lezen.Nog deze dagen worden door de turkse regering rooms orthodoxe kerken gesubsideerd.in de perioden 1957 tot 2000 was dit niet meer het geval.En de reden hier van is dat turkije in het geschiedenis en op heden een heel belangrijk land is en heel veel vijanden omzich heen hebben.
En de echte turken waaren geen arabieren of moslims maar sjamanisten.Daarom zijn wij anders dan de meeste moslim landen.
reactie op martin,
Meneer Martin ben je in sarajevo geweest weet je dat daar een wijk is waar veel moslims hebben gewoont en die door hun lieve cristelijke buren zijn veraden en tevens zijn vermoord.Ik zou graag van mensen willen vragen dat ze de geschiedenis goed gaan doorlezen voor dat ze wat schrijven. En tevens sinds het bestaan van de islam is er nooit oorlogen geweest tegen de jodendom.De Joden zijn vermoord door de romeinen en als slaaf gebruikt en niet zo lang geleden zijn er 6 miljoen joden vermoord door cristenen in onze buurland ik snap niet waarom cristenen zich hier niet over uitlaten maar ja zijn deze mensen wel cristenen ik denk het niet.
Hitler heeft de Joden bijna uitgeroeid, maar hij was zelf toch een Atheïst?
Ben het wel met je eens dat veel christenen hypocrieten zijn.
Zo werden homofielen door de kerk verguist 30 jaar geleden.
Nu kunnen ze zelfs priester of predikant worden.
Ik ben blij dat dit mogelijk is, maar de kerk valt vind ik door de mand omdat ze geen principes hebben in tegenstelling tot de Islam.
Om zieltjes te behouden,onder druk van de publieke opinie gaat het christendom dan de regels aanpassen.
Ik ben overigens overtuigd atheïst.
leer meer over de cristendom de kruisvaarders en vrouwen die werden opgehangen. de kerken die mensen gebruikten als slaaf om voor de kerk te werken.En nu gaat er minder cristenen naar de kerk waardoor de deuren van de kerken moeten sluiten is dat ook de schuld van de moslims.Ik zou zegen ga vaker naar de kerk en doe meer voor jullie kerken wat geloof is toch iets moois of je nou cristen joods of moslim bent want het is allemaal het zelfde met een ander profeet.
Hakan Ik ben het volmondig met je eens.
Het geloof is iets heel erg moois.
Ik zou jullie willen verwijzen naar een nieuw spel programma pelgims gezocht.
Daarin komt aan bod hoe verschillende religies met elkaar kunnen samen leven zonder verdeeldheid(wat er hier wel is in Nederland).Ze zijn nu met een tocht in Syrie bezig.Het is jammer dat wij elkaar zo negatief aanvallen. Wat meer compassie en begrip zou zo veel beter zijn.
Je hoeft het niet met elkaar eens te zijn, als je elkaars mening maar respecteer.Nederland en zijn autochtone nederlanders moeten stoppen om steeds maar weer met de vinger naar andere culturen en religies verwijzen, alsof zij zo een positief verleden/heden hebben.
Geloof kan je steunen en vertrouwen geven, maar naar mijn mening moet het nooit gebruikt worden in politiek of als reden om andere mensen iets te verbieden. Een goed mens weet van zichzelf wel of hij/zij verkeerd bezig is. (trouwens ik ben een agnost, afkomstig, dat wel, uit christenlijk nest.)
Christofobie in moslimlanden
De massale uitroeiing van christenen in Turkije
Turkse massaslachtingen
Turkije was ooit een christelijk land. Al in het jaar 650 na Christus veroverden islamitische troepen Armenië. Twee groots opgezette Arabische aanvallen op Constantinopel (nu Istanbul) konden in het jaar 655 echter door de christelijk-Romeinse troepen worden afgeweerd. Van 674-678 en in 717/718 belegerden de moslims Constantinopel opnieuw, zonder dat het hen lukte de stad in te nemen. De definitieve verovering van Constantinopel door de moslims vond plaats in 1453 door de Ottomanen (Turken). Daarmee eindigde het christelijk-Byzantijnse rijk. Tegelijkertijd begon de systematische uitroeiing en het tot slaaf maken van de christenen door islamieten. In 1914 waren er nog 25% christenen in Turkije, nu zijn het nauwelijks nog 0,2%. De Turkse moslims hebben dus in de 461 jaar tussen 1453 en 1925 75% van alle christenen verdreven, vermoord of gedwongen geïslamiseerd. Er vond een bijna voltooide uitroeiing en verdrijving van christenen op het huidige gebied van Turkije plaats. Turkije is eigenlijk een enorm christelijk kerkhof, waarschijnlijk ook het bekendste ter wereld. Daar wordt het christendom al 1000 jaar en tot op de dag van vandaag vervolgd. Bijna 100% van de inheemse bevolking op het huidige Turkse grondgebied was christen, voordat ze door de Jihad (heilige oorlog), door verovering, vervolging, massamoord, verdrijving, kerkenverwoesting of gedwongen bekering tot de islam bijna helemaal werden uitgeroeid. Nu zijn het nog maar 0,2% en ook zij worden in Turkije niet verdragen.
‘De christenen in Turkije vormen tegenwoordig een religieuze minderheid. Ze leven al ongeveer 2000 jaar op het huidige Turkse grondgebied. Volgens het Nieuwe Testament was de apostel Paulus afkomstig uit het huidige Turkije en voerde daar ook het grootste deel van zijn missiewerk uit. Ook in de apostelgeschiedenis, de katholieke brieven en de openbaring van Johannes spelen gemeenschappen in het gebied van het huidige Turkije een centrale rol. Het westelijke Klein-Azië was de belangrijkste bron van het niet-joodse, uit voormalige heidenen gerekruteerde christendom.’
Later leefden hier veel van de belangrijkste pausen. Alle zeven in het Oosten en Westen gezamenlijk erkende oecumenische concilies (bijeenkomst van de hoogste christelijke hoogwaardigheidsbekleders) vonden ook op het huidige Turkse grondgebied plaats. Daardoor werd hier het hele christendom in het eerste millennium van de christelijke periode maatgevend beïnvloed. De Turkse christenen in het Anatolische deel van het toenmalige Turkije telden aan het einde van de 19e eeuw nog meer dan 2 miljoen zielen (25% van de bevolking op het grondgebied van het huidige Turkije). Turkije had in de 19e eeuw al honderdduizenden islamitische vluchtelingen opgenomen: Albanezen, Bosniërs en Balkan-Turken, die na de losmaking van de Balkanlanden van het Ottomaanse rijk verdreven werden of gevlucht waren. Dat leidde tot een demografische daling van het christelijke bevolkingsdeel in het Anatolische deel van Turkije. In de door Armeense christenen bewoonde gebieden alleen al werden 850.000 islamitische vluchtelingen gevestigd.
De Turkse variant van de ‘Endlösung’ tegen de christenen
Aan het einde van de 19e en in het begin van de 20e eeuw werden de meeste christenen uit het gebied van het huidige Turkije verdreven of vermoord. De belangrijkste etappes daarbij waren:
1843 – door de Koerdische stamleider Bedirxan Beg werden bij bloedbaden minstens 10.000 christelijke Armeniërs en Nestorianen (een christelijke geloofsgemeenschap) in Asita (Hosut) vermoord. Vrouwen en kinderen werden deels als slaven verkocht.
1894-1896 – bij anti-Armeense pogroms werden 50.000 tot 80.000 Armeense christenen vermoord. De slachtoffers waren Armeens-apostolische mannen.
1909 – bij panislamistische (pro-islamitische), anti-Armeense pogroms in Adana en de provincie Cilicië werden 30.000 Armeense christenen vermoord. Tot 1910 eisten de daaropvolgende epidemieën en een hongersnood nog 20.000 slachtoffers onder de overlevenden van de slachting. Tijdens de tweede Balkanoorlog in 1913 werden Thracische Bulgaren en Bulgaren uit de Anatolische gebieden verdreven. Schattingen van organisaties van verdrevenen en de Bulgaars-orthodoxe kerk spreken van tussen de 60.000 en 400.000 vluchtelingen.
1915-1917 – volgens verschillende schattingen werden er 300.000 tot 1,5 miljoen Armeense christenen in het Ottomaanse rijk vermoord. Honderdduizenden werden naar Mesopotamië en Arabië gedeporteerd, velen stierven tijdens de deportaties, enkelen vluchtten naar het Russische deel van Armenië, er leefden nog minder dan 100.000 Armeniërs na 1922 in het land. Ook de Ottomaanse Assyriërs waren na 1915 het slachtoffer van volkerenmoord.
1922-1923 – ongeveer 1.250.000 Grieks-orthodoxe christenen werden in het kader van de Griekse nederlaag in de Grieks-Turkse oorlog en volgens de daarna overeengekomen bevolkingsuitwisseling tussen Griekenland en Turkije naar Griekenland uitgewezen. Uitzonderingen hierop vormden alleen de Griek-orthodoxe gemeenschappen in Istanbul en op de eilanden Bozcaada en Gökçeada. Bij de bevolkingsuitwisseling werden ook 500.000 islamitische Turken uit Griekenland naar de nieuwe Turkse nationale staat verdreven. Na de verovering van de Griekse gebieden of tijdens de verdrijvingen werden tienduizenden christenen vermoord.
1955 – na de vooral tegen Grieken gerichte pogrom van Istanbul verlieten duizenden Grieks-orthodoxe inwoners de stad. Van de 110.000 Grieken in het jaar 1923 waren tien jaar na de pogrom nog maar 48.000 over. De nakomelingen van de overgebleven christenen wonen overwegend in Istanbul (Grieks-orthodoxe en Armeense christenen), in het gebied Tur Abdin (meest Syrisch-orthodoxe en Aramese christenen) en in het zuidoosten in de provincie Hatay rondom de oude patriarchenstad Antiochië, het huidige Antalya. Deze provincie was tot in de jaren-20 van de vorige eeuw Syrisch gebied.
Tegenwoordig leven er ongeveer 100.000 christenen in Turkije en ze vormen ongeveer 0,2% van de bevolking van het land. Ongeveer 85% van de christenen in Turkije is geconcentreerd in Istanbul.
Actuele situatie
Mensenrechtenorganisaties zoals de Gesellschaft für bedrohte Völker (GfbV = Vereniging voor bedreigde volkeren) beoordelen de situatie van de Turkse christenen als kritisch. Officieel heerst er in Turkije godsdienstvrijheid (volgens artikel 24 van de grondwet), maar nog steeds bestaan er allerlei beperkingen, zoals het verbod om priesters en godsdienstleraren op te leiden. Aanslagen op christenen (ook op buitenlandse) en op christelijke gebouwen komen nog steeds voor in Turkije. Zo werd op 11 maart 2006 de Kapucijner monnik Hanri Leylek in Mersin door een jonge man met een mes aangevallen, die korte tijd daarna door de politie kon worden gearresteerd. In 2006 werd de Italiaanse priester Andrea Santoro tijdens het gebed in de kerk van Trabzon door een Turkse jongere doodgeschoten. Op 18 april 2007 werden in Malatya drie evangelische christenen vanwege hun geloof gruwelijk gemarteld en vermoord. Een van hen was de Duitse leraar Engels Tilmann Geske.
Op 3 juni 2010 werd de voorzitter van de Turkse bisschoppenconferentie, Luigi Padovese, ondanks persoonsbescherming door zijn islamitische chauffeur doodgestoken. Het onder minister Hüseyin Çelik ressorterende ministerie van onderwijs viel in april 2003 op met decreten tegen christelijke minderheden. Het ministerie zorgde ervoor, dat Turkse leerlingen meededen aan een opstelwedstrijd over de zogenaamde ‘genocidenleugen’ van de Armeniërs, Pontische Grieken en Syrisch-orthodoxen. Tegelijkertijd verplichtte het ministerie leraren tot deelname aan daarbij passende onderwijsmaatregelen en is begonnen aan de heruitgave van verouderde Turkse schoolboeken, waarin niet-moslims in Turkije ‘spionnen’, ‘verraders’ en ‘barbaren’ worden genoemd. Bovendien staat er in de boeken, dat hun scholen en kerken evenals joodse synagogen ‘schadelijke gemeenschappen’ zijn.
De Duitse president Christian Wulff riep de Turkse staat er in oktober 2010 in een toespraak voor het Turkse parlement in Ankara toe op om de rechten van de christenen in het land te verbeteren en hen de vrije uitoefening van religie mogelijk te maken. ‘Het christendom behoort zonder twijfel tot Turkije’, verklaarde Wulff in deze toespraak. In een toespraak m.b.t. de Dag van de Duitse Eenheid had Wulff enkele weken daarvoor gezegd, dat ook de islam, naast het christendom en het Jodendom, bij Duitsland zou horen. De zin, dat het christendom bij Turkije zou horen, werd door de parlementsleden met een ‘ijzig stilzwijgen’ aangehoord.
Rechtssituatie
In het Verdrag van Lausanne uit het jaar 1923, dat in Turkije tot op de dag van vandaag geldig is, kregen de aanhangers van twee christelijke confessies en van het Jodendom enkele minderhedenrechten. Volgens het verdrag worden echter alleen de Grieks-orthodoxe en de Armeens-apostolische kerk als christelijke confessies erkend. In Turkije worden christelijke Arameeërs niet als minderheid erkend. Hun cultuur en taal kunnen ze alleen maar in het geheim in kerken praktiseren, de kerktaal wordt stiekem geleerd. Volgens informatie van de Vereniging voor bedreigde volkeren werd het Verdrag van Lausanne intussen door het Turkse recht uitgehold, zodat het gebruiken van de minderhedenrechten nauwelijks nog mogelijk is. Christelijke studenten kunnen alleen nog maar theologie studeren aan islamitische theologische faculteiten. Priesters moeten zich of als diplomaten kunnen identificeren of Turkse staatsburgers zijn. Bijbels en andere christelijke literatuur mogen niet worden uitgedeeld op straat, christelijke straatfeesten en processies zijn verboden, christelijke radiozenders krijgen in principe geen licentie. Zodoende bestaat er een benadeling van christenen tegenover moslims, die onbeperkte cultusvrijheid genieten.
Andere onopgeloste problemen vormen de niet mogelijke opleiding van christelijke geestelijken en de aanhoudende sluiting van het seminarie van Halki, de rechtsstatus van de niet door het Verdrag van Lausanne beschermde kerken, die alleen maar bestaan als verenigingen van individuele personen, en daarmee samenhangend het verwerven of het bouwen van en het religieuze gebruik van onroerende goederen. Ook de renovatie van oude kerken wordt moeilijk gemaakt door juridische pesterijen. Onteigeningen van kerkgoederen is nog altijd praktijk. Ondanks veranderingen in het bouw- en verenigingsrecht geldt volgens Missio dat het ‘zeker op de middellange termijn niet mogelijk zal zijn om gebedsplaatsen te bouwen onder verantwoordelijkheid van kerken, aangezien de kerken geen rechtsstatus hebben’.
Kerken en kloosters
De kerk van de apostel Paulus in Tarsus, de geboorteplaats van de apostel Paulus, is een pelgrimsoord. De kerk, in 1943 door de Turkse staat in beslag genomen en gebruikt als militair magazijn, is op dit moment een museum. Een teruggave aan de katholieke kerk sluit de Turkse regering uit. De katholieke kerk vierde in 2008/2009 de geboortedag van Paulus 2000 jaar geleden met het Paulusjaar. In Tarsus zijn godsdiensten alleen toegestaan in overleg met de museumleiding. In juni 2008 gaf het Turkse ministerie van cultuur toestemming dat de kerk gedurende het Paulusjaar van juni 2008 tot juni 2009 door christelijke pelgrims voor godsdiensten gebruikt kon worden. Aartsbisschop Joachim kardinaal Meisner doet zijn best om in Tarsus een bestaande kerk over te nemen of een nieuwe kerk te mogen bouwen. De Turkse regering zou echter op haar mondelinge toezeggingen geen daden hebben laten volgen. Hij wil; de Turkse regering er alsnog toe bewegen antwoord te geven.
Het tot het UNESCO-wereldcultuurerfgoed behorende klooster Mor Gabriel, een van de oudste christelijke kloosters ter wereld, is burcht en pelgrimsoord voor de christelijk-Assyrische minderheid in Turkije. Het klooster werd in het jaar 397 opgericht. Overgeleverd aan eeuwenlange overvallen door Turken en koerden, staat het op dit moment in het middelpunt van een politieke campagne. Sinds 2008 wordt het klooster Mor Gabriel door drie Koerdische dorpen aangeklaagd wegens ‘illegale nederzetting’. Het klooster wordt ervan beschuldigd dat er illegaal Aramees wordt onderwezen. Eind september 2008 vond in de dichtstbijzijnde stad Midyat een rechtszaak plaats om het voortbestaan van het klooster, waarvan het bestaan in Turkije van de kant van de autoriteiten van de staat door onteigening en stopzetting van het kloosterleven wordt bedreigd. Nieuwe registraties van het kadaster maken het voor aangrenzende boeren, die tot nu toe geen officiële eigendomsoorkonden bezitten, mogelijk om landerijen van het klooster voor zichzelf op te eisen. De aanklagers worden ondersteund door lokale politici van de regerende AKP. De Europese Unie heeft waarnemers naar het proces gestuurd.
Op grond van besluiten van het Turkse constitutionele gerechtshof moest in 1970 het priesterseminarie van de Armeense christenen in Üsküdarden zijn onderwijs staken en in de zomer van 1971 moest het in 1844 opgerichte Grieks-orthodoxe priesterseminarie van Halki voorgoed de deuren sluiten. De systematische uitroeiing van het christendom in Turkije zorgde ervoor, dat het aandeel christen in de hele bevolking van bijna 100% eerst tot 1914 daalde tot 25% en nu is gedaald naar 0,2%. Zullen de islamieten, die in Europa steeds talrijker worden, de christenen in Europa ooit net zo uitroeien zoals ze dat met de christenen in Turkije hebben gedaan?
Bron: Turkey-world.eu
.