Today’s Zaman heeft een expat-hoekje dat soms erg leuke verhalen bevat. Dit verhaal is van een Amerikaanse die vertelt over haar Turkse bruiloft. Een ontroerend verslag over goud en de moeizame relatie met haar schoonmoeder.
De zachte muziek van Louis Armstrong en Ella Fitzgerald vulde de ruimte toen Can en ik voor het eerst als man en vrouw dansten. Alle 350 gasten keken naar ons, toen we opgelaten de dansvloer betraden. Dansen met een partner lijkt zo makkelijk en soepel te gaan in programma’s als ‘So You Think You Can Dance’, maar in het echt, met hoge hakken en een lange jurk, is het zoveel moeilijker dan verwacht. Ik stelde mezelf gerust met de bruiloften in Amerika en Turkije die ik had bezocht, die een vergelijkbare oncomfortabele eerste dans lieten zien. Can was erg nerveus en probeerde dit te verbergen door af en toe te wuiven naar mensen. Toen de muziek eindelijke stopte, begonnen we met onze ronde om het goud te verzamelen.
Mijn zus overhandigde me een klein satijnen tasje waar de gasten hun geschenk in deden, terwijl we van tafel naar tafel gingen. Eerst bedankten we onze families, mijn schoonmoeder gaf me een prachtige parelring en een bijpassende armband. Een sieradengeschenk van de familie van de bruidegom is een gebruikelijk geschenk. Toen we naar de tafel van mijn familie gingen, stopte mijn vader een envelop met geld in de broekzak van Can, ook een gebruikelijk geschenk aan de bruidegom van de familie van de bruid. De twee uren erna kusten we wangen en lieten we foto’s maken bij elke tafel, waar gouden munten in mijn tasje werd gestopt of gouden armbanden om mijn pols werden gedaan. Mijn voeten begonnen pijn te doen en mijn wangen voelden geprikkeld na lachen voor zoveel foto’s. Omdat dit ritueel wordt verwacht van het bruidspaar, misten we het meeste van het leukere gedeelte van onze bruiloft en verheugden we ons erop de dvd later te bekijken.
Na een tijdje kon er niet meer goud in mijn tasje en kwam mijn zus me redden met een grote plastic tas om alles erin te stoppen. Ik wilde het legen van het goud hierin buiten de blikken van onze gasten om doen, maar de fotografen lieten me niet gaan. Dus snel deden we wat we konden. Toen we elke tafel waren afgegaan wilde ik rusten, maar de fotografen hadden wat foto’s nodig van ons, dansend. Dus, met pijnlijke voeten, vergezelden we onze gasten en dansten erop los voor ongeveer een uur. We waren zo blij dit te kunnen vieren met onze vrienden en familie. De meeste van onze gasten gingen niet weg nadat de band was gestopt. Eindelijk zaten we dan. Alles was zo snel gegaan dat ik het me nauwelijks kan herinneren. Toen Can en ik naar onze kamer gingen met onze families, hoopte ik dat de spanning tussen mijn schoonmoeder en mij eindelijk zou verdwijnen. Maar op het moment dat we de deur naar onze kamer opende, rende ze naar de kluis en pakte het goud. Toen begon het geschreeuw.
“Hoe kon je me zo vernederen?” vroeg ze me. Uitgeput als ik was, had ik werkelijk geen idee waar ze het over had. Ze vertelde me furieus dat we heel grof waren geweest door het goud in een grote plastic tas te stoppen voor het oog van alle gasten. Vervolgens begon ze tegen mijn zus te schreeuwen dat er een gat in de tas zat en we mogelijk enkele gouden munten misten. Ik was te moe om alles te vertalen aan mijn zus, die gelukkig geen woord begreep van wat ze had gezegd. “Mam, laten we er morgenochtend over praten”, zei Can, en werkte hen de deur uit, mijn schoonmoeder met het goud in handen. Can en ik lieten ons vallen en vielen in slaap, een zeer onromantische afsluiting. De volgende ochtend begaven we ons naar het huis van mijn schoonouders met mijn familie voor een afscheidsmaaltijd. Mijn familie vertrok de dag erna en Can’s familie wilde nog een dag extra doorbrengen met hen voordat ze vertrokken.
Toen we arriveerden, wist ik dat we in de problemen zaten. Om eerlijk te zijn, had iedereen zich de laatste weken ongelooflijk uitgesloofd voor de bruiloft, maar niemand zoveel als Can’s moeder. Nu de bruiloft voorbij was, was een grote escalatie onvermijdelijk. Het eerste dat mijn schoonmoeder deed toen we naar binnen liepen, was ons vertellen hoeveel goud we exact had gekregen. Mijn schoonvader grapte en zei dat, nadat ze waren terug gekomen van de bruiloft, zij en haar zus niet eens hadden overwogen hun schoenen uit te trekken voordat ze begonnen met tellen. Sprakeloos liep ik de slaapkamer in en zag al ons goud in aparte hoopjes liggen. “Waar zijn al de kaarten?” vroeg ik, me herinnerend dat verschillende van onze vrienden ook kaarten bij hun geschenken hadden gedaan. Deze waren vooral afkomstig van mijn buitenlandse vrienden. “O, die heb ik weggegooid. Ze waren niet belangrijk”, antwoordde mijn schoonmoeder.
Ik voelde me zo onteerd. Ik vroeg haar waarom ze niet had gewacht totdat we hier waren met het openen van onze geschenken. Mijn schoonmoeder en haar zus vielen me hierop onmiddellijk aan en begonnen tegen me te schreeuwen dat ik me ondankbaar gedroeg en dat ik ze voor schut zette tegenover mijn familie. Ik kon niet meer ademen en hapte naar lucht terwijl Can naar mijn tas rende om mijn asma-inhaler te halen. Stress kan een aanval veroorzaken en ik was zeer zeker gestressed nu. Ik kon bijna niet op tegen mijn ademnood, evenmin als ik mezelf kon verdedigen tegen de aanval op mij die zich ondertussen voortzette. Mijn moeder kwam binnen en schatte kalmpjes de situatie in. De twee vrouwen toverden een glimlach op hun gezicht in een poging mijn moeder te laten zien dat alles ‘ok’ was, maar mijn moeder zag mijn toestand en wist wat er gaande was zonder te begrijpen wat ze zeiden. Terwijl ik vocht om mijn adem terug te krijgen, siste mijn schoonmoeder tegen me dat ik mijn moeder geen stress moest bezorgen de dag voor haar vertrek. Mijn moeder stond naast me en ik vertelde haar dat we later zouden praten. Ik moest gewoon deze maaltijd doorstaan, mijn ouders terugsturen naar Amerika en vluchten op huwelijksreis. De toon was gezet. Er bestond geen enkele kans dat ik deze vrouw ooit als Anne, mama, zou gaan beschouwen, noch nu noch later.
We worstelden ons door de maaltijd heen, toen Can’s moeder de laatste bom lanceerde. Het goud zou in haar kluis in de bank worden gestopt en alleen zij zou de sleutel krijgen en toegang hebben. Geweldig. Nu moest ik haar als een kind toestemming vragen om mijn geschenken te krijgen. Ik was te moe om ruzie te maken die dag, maar het was nog lang niet over. Er waren ervoor al zoveel dingen gebeurd die zich in mij hadden opgekropt totdat het punt van crisis was bereikt. Ik zou mogelijk nooit van haar winnen, maar ik zou zonder twijfel niet ten onder gaan zonder verdediging. Ergens moest ik de grens aangeven, maar zonder de familie uiteen te drijven. Dit was het moment waarop ik mijn eigen moeder begon te respecteren om de kleine ruzies die ze had gehad met haar eigen schoonmoeder. Mijn ouders hebben nog steeds een gelukkig huwelijk, dus ik zwoer haar als voorbeeld te nemen. Ik zou mijn schoonmoeder nooit tussen ons en ons nieuwe huwelijk in laten komen te staan.
Op Kusadasi.biz kun je haar hele dagboek lezen.
Lees ook:Leerdammer schrijft kinderen stiekem in op Turkse school
Lees ook:Turkije was toch een democratie?
Lees ook:Een gouden ring huren
Lees ook:Kim Kardashian: ‘Tijd dat Turkije Armeense genocide erkent’
Lees ook:Documentaire Zeynep Ozkaya Naar Nederlands Film Festival Utrecht